Jong geleerd, oud gedaan

Als onderdeel van een breder plan om onze (structurele) vrijwilligers meer in het zonnetje te zetten is het deze maand de beurt aan onze seniorentrainers:

–           Hylke Bakker (trainer herenselectie; op de foto links);
–           Mark Cuperus (trainer herenselectie; niet op de foto);
–           Astrid de la Fosse (trainster dames; op de foto midden);
–           Folkert de Haan (trainer dames; op de foto rechts); en
–           Wilko Bus (trainer Heren 4; niet op de foto).

Wij hebben deze trainers gevraagd om een aantal vragen te beantwoorden over hun ervaringen, het verschil tussen spelen en coachen, en wat ze van hun eigen training zouden vinden.

Bijna alle seniorentrainers spelen zelf ook graag nog een wedstrijdje mee bij de verschillende teams bij DraGor. Zo spelen Folkert en Wilko bijna alle wedstrijden bij Heren 4 mee, terwijl Hylke met name bij thuiswedstrijden aansluit bij Heren 4 (wanneer het wedstrijdschema van Heren 1 het toelaat). Astrid maakt zelf ook nog deel uit van het damesteam dat ze training geeft, maar door een blessure komt ze helaas weinig aan spelen toe dit seizoen. Mark is de enige trainer die op dit moment niet lid is bij DraGor, maar hij is wel fanatiek aan het zwemmen bij de triatlon. Daarnaast heeft Mark zelf zo’n 35 jaar waterpolo gespeeld en is in het verleden samen met Albert de Vries hoofdtrainer geweest van Heren 1.

Folkert is al in 1972 begonnen met training geven, vrijwel direct nadat hij zelf is gaan waterpoloën. Hij heeft eigenlijk zijn hele leven bij ISIS en later DraGor gespeeld en training gegeven. Astrid daarentegen heeft wat meer ervaring buiten de regio. Zij is begonnen met waterpolo toen ze 16 jaar oud was bij Nautilus Dames 2 (wat nu MNC Dordrecht heet) en later bij HZ Zian in Den Haag. Sinds een jaar of twee geeft Astrid training aan onze Dames. Wilko speelt eigenlijk nog maar 7 of 8 jaar waterpolo en heeft eerst op voetbal gezeten. Ook hij geeft eigenlijk pas sinds kort training. Hylke is als 11-jarige begonnen met waterpolo bij Friso uit Apelscha, daarna heeft hij gespeeld bij De Walvisch (o.a. 1^ste en 2^de klasse bond), DZ&PC (reserve 2^de klasse), en later DraGor (District klasse). Met training geven is Hylke begonnen op zijn 16^e, eerst als assistent en later als hoofdtrainer van Friso. Inmiddels heeft Hylke een mooi lijstje van getrainde teams achter zijn naam staan: Dames 1 (6 jaar) en Heren 1 (1 jaar) van De Walvisch; Heren 1 (5 jaar), Dames 1 (4 jaar), en Aspiranten (3 jaar) van DZ&PC/DraGor; en de Herenselectie (2 jaar) en Dames 1 (1 jaar) van SGHA. Na een sabbatical in 2018, staat Hylke sinds dit seizoen aan de badrand als trainer/coach van Heren 1. Hylke heeft een Trainer B diploma op zak en samengewerkt met o.a. Jan Mensink en Ymkje Broersma.

De trainers zijn het allemaal aardig met elkaar eens over het verschil tussen speler en trainer/coach zijn. Zoals Astrid het goed verwoord: “Als speler heb je meer te maken met je eigen kwaliteiten/beperkingen die je wilt verbeteren. Als trainer ben je meer met het team bezig en tracht je een ‘helicopter view’ te houden.” Wilko voegt daaraantoe: “Nu ik trainer ben geworden ben ik wel meer gaan kijken hoe wij als team moeten spelen en wat de gedachten zijn om op een bepaalde manier een teamaanval op te zetten.” Volgens Folkert ben je als trainer ook meer bezig om verbanden tussen spelers te leggen, in plaats van dat je als individu jezelf probeert te verbeteren. Dit maakt je uiteindelijk ook een betere speler denkt Mark. Ondanks dat je als trainer meer naar het totaalplaatje kijkt, geeft Hylke wel toe dat je uiteindelijk minder invloed kan uitoefenen op het spel tijdens een wedstrijd.

Mark en Astrid hebben beide een wedstrijd die ze erg goed is bijgebleven. Voor Mark was dat een thuiswedstrijd tegen De Walvisch (toen hij samen met Albert coachte) die met 14-3 gewonnen werd. Voor Astrid was dat eerder dit seizoen tegen De Plons. Die wedstrijd herinnert ze zich nog erg goed vanwege de name frustratie en adrenaline die ze voelde vanwege het zeer onsportieve gedrag van de tegenstander. Voor Hylke waren zijn twee meest memorabele wedstrijden tot nu toe de uitwedstrijd van Heren 1 tegen ESTA in december jl., waarbij “alles op zijn plek viel”, en een uitwedstrijd van de Dames van DraGor in de 2^de klasse bond. Die wedstrijd werd gekenmerkt door gemeen spel en geen nagel-controle waardoor een aantal speelsters (waardoor Hylke zijn dochter) bijna bloedend het water verlieten na afloop.

Voor de meeste trainers staat waterpolo niet (meer) op de eerste plek in hun leven. Vooral Wilko, Astrid, en Folkert geven aan dat ze graag tijd spenderen aan andere hobby’s, familie, of werk. Desondanks geven de trainers aan dat ze toch nog wel dingen laten om training te kunnen geven of te coachen. Voor Hylke staat waterpolo nog wel een stuk centraler in zijn leven. Met waterpolo-gerelateerde activiteiten als penningmeester van DZ&PC, voorzitter kantinecommissie, coördinator bekercompetitie, en trainer/coach Heren 1, houdt Hylke soms weinig tijd over in een week. Maar hij krijgt nog steeds veel energie van deze mooie sport en vindt ook dat je altijd je beste beentje voor moet zetten als je onderdeel bent van een team.

Zelf een keertje meedoen bij een training die ze zelf verzorgen? Mark denkt dat het hem zwaar plezier zal opleveren (de meeste spelers van de herenselectie kunnen vooral dat eerste beamen). Folkert zou de training “nuttig en uitvoerbaar” vinden, maar vooral ook met een prettige sfeer. Hylke zou zichzelf met name een “uitslover” vinden in een training die “leuk, afwisselend, en uitdagend” is.

Ook dit stukje willen wij graag weer eindigen met een groot applaus voor deze top vrijwilligers die toch maar weer één of meerdere avonden in de week aan de badrand staan! Hopelijk kunnen jullie nog lang jullie ervaring en kennis overbrengen aan de heren- en damesselectie(s) van DraGor!